Free Press

Ik heb zoveel gedachten over Air India’s business class, ik weet niet waar ik moet beginnen.

Dus in plaats daarvan, laten we terugreizen naar 2017. Op 15 mei van dat jaar kwam ik bij het TPG-team. De volgende dag publiceerde Zach Honig een artikel over 20 dingen die hij haatte op een Air India-vlucht terug naar New York. Ik weet nog dat dat verhaal viral ging en dacht: “Wie is Zach Honig?” “Wat is dit Air India waar iedereen het over heeft?” en vooral: “Waar ben ik in hemelsnaam in verzeild geraakt?”

Ik ben nog steeds op zoek naar een antwoord op dat laatste, maar mijn luchtvaartkennis is zeker gegroeid in drie jaar. En nu is het tijd voor mijn eigen beoordeling van Air India. De review die Zach toen schreef dateert van voor ons scoresysteem voor vluchtrecensies. Hoe zou de Indiase nationale luchtvaartmaatschappij het vandaag doen?

Wel, lange-afstands business-class beoordelingen hebben gemiddeld 79 punten gescoord in het afgelopen jaar. En deze vlucht met Air India kwam daar niet eens in de buurt. Dus, maak uw veiligheidsgordels vast. Het gaat een wilde ride.

Booking

We gebruikten 75.000 American Express Membership Rewards punten overgedragen aan Aeroplan om deze vlucht te boeken, en betaalde ongeveer $67 in belastingen en vergoedingen. Dat is gelijk aan $1,567 op onze waarderingen, dat wil zeggen, goedkoop voor een zeer lange vlucht in een goede biz-class stoel, die deze was not.

Als u op punten boekt en wilt uw stoel selecteren, moet u naar de Air India website gaan en bel het nummer vermeld onder Customer Support. Ik belde hen om de mijne te selecteren, en hoewel ik had een harde tijd begrijpen van de agent, het duurde niet me meer dan een paar minuten om door te krijgen naar someone.

Een woord van advies: Stock-up op Amex punten met een kaart zoals de The Platinum Card ® van American Express of de American Express ® Gold Card. De eerste is het aanbieden van een welkomstbonus van 75.000 Membership Rewards punten nadat u $5.000 besteden aan aankopen in de eerste zes maanden na rekening opening, en de laatste is het aanbieden van 60.000 Membership Rewards punten nadat u $4.000 besteden aan aankopen in de eerste zes maanden. Vervolgens, als u op zoek bent om te vliegen nonstop tussen Delhi en New York, gebruik die punten om te boeken van een stoel op Verenigde dienst naar Newark. Het is beter dan Air India.

Maar ik dwaal af.

Ground Experience

Mijn grondervaring met Air India was glamoureus en ontspannend.

Ik maak een grapje, ik maak een grapje. Het was rommelig en stressvol.

Het begon toen mijn eerste vlucht van Male (MLE) naar Delhi (DEL) met een stop in Thiruvananthapuram (TRV) vertraging opliep. Tegen de tijd dat we in Delhi landden, had ik nog maar 45 minuten om mijn vlucht naar JFK te halen. Ik zou drie uur de tijd hebben tussen de twee vluchten, waarbij de eerste om 22.35 uur zou landen en de vlucht naar JFK om 01.35 uur zou vertrekken.

Gelukkig (of ongelukkig, afhankelijk van hoe je het bekijkt), werd onze oorspronkelijke vertrektijd van 01.35 uur uitgesteld tot 02.00 uur, waardoor ik wat meer tijd had om mijn aansluiting te halen. Gelukkig had ik geen ingecheckte bagage.

Toen ik eenmaal uit het vliegtuig stapte, begeleidde een luchthavenmedewerker me naar de balie voor internationale transfers. Het bleek dat hij een lijst had van mensen met korte verbindingen en mijn naam stond erop. Bij de balie praatte een agent meer dan vijf minuten aan de telefoon, terwijl hij mijn paspoort scande en mijn instapkaart afdrukte. De gevreesde “SSSS” (secondary screening) stond in de hoek gedrukt. Geweldig.

Ik haastte me door de beveiliging en ging naar de vertrekhal. Dankzij mijn SSSS-predikaat moest ik mijn handen laten vegen en een extra screening ondergaan, maar het duurde niet lang en ik hoefde niet naar een ander deel van de luchthaven.

Terwijl ik door de terminal liep, zag ik dat er een paar winkels open waren – ook al was het midden in de nacht – en hoe schoon de luchthaven was.

Delhi is een stille luchthaven – er zijn geen mededelingen via luidsprekers over instappen, vertragingen of annuleringen.

Er is een businessclass lounge, maar zoals je misschien al geraden had, had ik geen seconde de tijd om er een kijkje te nemen. Het is een Air India-lounge, en Zach heeft deze drie jaar geleden tijdens zijn vlucht kunnen bekijken. Hij merkte op dat er een business-class gedeelte is, evenals een gang die je kunt aflopen om toegang te krijgen tot de first-class lounge.

Aan de gate moesten alle passagiers nog een veiligheidscontrole ondergaan. Er was een behoorlijke hoeveelheid zitplaatsen bij de gate, maar niet genoeg voor alle passagiers aan boord van de Boeing 777-300ER, die in de configuratie van Air India plaats biedt aan 342 mensen. Er was één oplaadstation, en de mensen zaten er dicht opeengepakt omheen.

Het boarden was een puinhoop, aangezien de mensen al in de rij stonden voordat de gate-agenten zelfs maar met het boarden waren begonnen.

Ik was precies op tijd voor het boarden, dus ik heb geen foto van het vliegtuig kunnen maken. We vonden in onze archieven een foto van precies dezelfde jet, een 12 jaar oude 777 met registratie VT-ALM, opstijgend van JFK in 2013.

Toen we eenmaal aan boord gingen, om 2:15 uur, kregen we te horen dat we vertraging zouden oplopen door een mechanisch probleem, maar dat het maar ongeveer 45 minuten zou duren. Op dat moment was ik helemaal uitgeput, dus ben ik languit in mijn luie stoel gaan liggen (daarover dadelijk meer) en in slaap gevallen.

Om 3 uur ’s nachts stonden we nog steeds aan de grond en kregen we te horen dat het nog wel even zou duren.

Een stuk langer, bleek later. Uiteindelijk stegen we om 6.48 uur op. Toen begon de echte pret pas.

Cabine en zitplaats

De business class op de 777-300ER van Air India is ingericht in een 2-3-2-configuratie.

Zakelijke klasse met een middenstoel? Ja. Echt waar! Toegegeven, Emirates doet dat ook, op de meeste van zijn 777’s. Maar Air India is, nou ja… geen Emirates.

Ik had een stoel aan het gangpad gekozen, 12C, zodat ik niet in het midden zat. Rijen 12 en 14 – de rijnummers op Air India 777’s zijn overigens niet opeenvolgend – bevinden zich direct achter de badkamer en keuken. Meestal, deze mini-cabines zijn de plaats te zijn. Niet in dit geval, ook al zijn er geen passagiers in de twee middelste rijen van de mini-cabine omdat de luchtvaartmaatschappij hen voor bemanningsrust reserveert. Ook de tweede klas bevindt zich vlak achter de minicabine, zonder tussenschot, alleen een gordijn tussen de twee.

De vrouw die achter me op de stoel aan het raam zat, vroeg of ik met haar wilde ruilen zodat ze naast haar man kon zitten. Ik heb dat beleefd geweigerd, want ik zit helemaal in het team van de stoel aan het gangpad. De passagier aan het raam achter me wisselde echter uiteindelijk van plaats, dus het kwam allemaal goed.

Toen ik bij mijn stoel aankwam, lagen er een paar dingen op me te wachten, waaronder een kussen, een deken en een koptelefoon.

De stoel was niet bepaald de schoonste die ik ooit in een vliegtuig had gezien.

Bij het instappen serveerden de stewardessen water, sap of wijn als welkomstdrankje. Ik koos voor water. Champagne werd pas later aangeboden.

Het met zijde beklede kussen had een redelijk formaat, hoewel het niet erg ondersteunend of comfortabel was. Misschien geen pure zijde, maar het was zeker zijdeachtig.

Nee, uw ogen bedriegen u niet. Dit is een deken gewikkeld in papier. De verpakking is tenminste recyclebaar.

Het was niet de slechtste vliegtuigdeken die ik ooit ben tegengekomen, maar het was zeker niet pluche of knus.

Er zijn verstelbare lampjes aan het plafond om te lezen.

Er is ook een USB-stopcontact plus een internationaal stopcontact aan de zijkant van de stoel.

Mijn stoel had een behoorlijke beenruimte, maar vrijwel geen opbergruimte. Zie je dit kleine vakje hier? Dat is het. Dat is de opbergruimte.

In de loop van de vlucht stapelden de spullen zich al snel op.

Om de stoel te verstellen, moest je op een van deze schattige knopjes drukken. Hard. Serieus, je moest er precies de juiste druk op uitoefenen en de juiste hoek kiezen om het te laten werken.

De stoel kon niet eens helemaal plat achterover, en hij was erg smal en erg ongemakkelijk.

De dekbedden waren opgeborgen in een van de bagagebakken en toen we eenmaal in de lucht waren, legden de stewardessen er een op mijn schoot.

Ik noem dit doe-het-zelf turndown service.

Dit kleine tussenschotje scheidde mij van mijn stoelgenoot.

De twee badkamers die beschikbaar waren voor de 35 businessclass-passagiers werden niet erg goed schoongehouden door de stewardessen. Ik heb ze allebei op verschillende momenten tijdens de vlucht gebruikt en geen van beide was schoon.

De enige verlossende factor was de sfeerverlichting die veranderde van blauw naar groen naar rood. Als je niet beter wist, zou je naar deze foto kunnen kijken en denken dat dit vliegtuig een superluxe, chille ervaring was. Je zou het mis hebben.

Apportuniteiten en IFE

Vliegpersoneel deelde kort na het instappen tijdschriften uit, wat je echt niet elke dag ziet.

Air India heeft een IFE-systeem. En meer kun je er niet over zeggen.

Ik zat in de schottenstoel, dus het scherm hing aan de muur. De rest van de tv’s bevond zich achter de stoelen.

Je moest scrollen, net als bij een computer, met een cursor. En het was geen touchscreen. Niet dat er goede films te zien waren, maar je snapt wat ik bedoel. Ik keek naar “The Lake House”, een film uit 2006 die ik al een paar keer gezien heb. Dat was letterlijk het enige dat me aansprak. Ze hadden een fatsoenlijke selectie van Bollywood films, dat wel.

Bovendien, ze adverteerden een kaart, maar elke keer als ik klikte op het, het zei: “Geen vluchtgegevens beschikbaar.” Hetzelfde geldt voor de externe camera’s.

(Foto door Samantha Rosen/The Points Guy)

De afstandsbediening zou hightech zijn geweest toen Clinton president was. Erger nog, omdat de armsteun zo dun was, werden sommige functies soms geactiveerd als je je arm erop legde.

De hoofdtelefoon was dun en ongemakkelijk, en het eerste paar dat ik kreeg, werkte niet.

Ze werden aangesloten op de aansluiting tussen de twee stoelen.

Het oogmasker was, net als de koptelefoon, in papier gewikkeld.

Naast het oogmasker zaten er ook een paar sokken in de tas.

Slippers daarentegen waren in plastic verpakt.

“Flimsy” is het eerste woord dat bij me opkomt. Ze hadden nauwelijks een kussen.

We kregen wel een fatsoenlijke amenity kit.

Het bevatte een heleboel producten, waaronder wat natuurlijke tandpasta, lippenbalsem, zeep, een tandenborstel en lotion.

Zoals u misschien al geraden had, was er geen Wi-Fi-netwerk te bekennen. Air India heeft het niet. In de toekomst misschien wel. Misschien.

Food and Beverage

Oh boy, wat was ik opgewonden om deze sectie te schrijven!

Om te beginnen, er was geen menu te vinden. Ik moest letterlijk stewardessen opsporen om te vragen wat de mogelijkheden waren om te eten. Ik sliep door wat de formele eerste maaltijdservice ook was, en ze slaagden er niet in me wakker te maken. Toen ik uit mezelf wakker werd en het vroeg, was hun antwoord: “Vegetarisch of vlees?”

Het spijt me, wat? Kunt u alstublieft wat vager zijn?

Ik wilde het niet op vlees wagen, dus kreeg ik uiteindelijk de vegetarische maaltijd. Het was ravioli, die was eigenlijk heel goed, evenals wat brood en een salade. Hoewel het eten op zich niet slecht was, voelde het geheel meer aan als een economy-ervaring.

Toen de stewardess bijvoorbeeld het eten kwam brengen, hield ze het tafelkleed vast terwijl ik de dienbladtafel in elkaar zette die uit de linkerkant van de stoel kwam.

In tegenstelling tot vrijwel elke andere business class op lange afstand, werd de hele maaltijd in één keer geserveerd. Hé, ze zijn tenminste efficiënt.

Toen ik om een drankenkaart vroeg, kreeg ik te horen dat ze die niet hadden en dat ze me gewoon kon vertellen wat de opties waren. Ik nam een Chardonnay, schijnbaar de enige witte wijn.

Ontbijt was een soortgelijke aangelegenheid: geen menukaart, ik sliep door de formele bediening heen en werd bediend als ik wakker werd. Het is bijna dineren op verzoek, nietwaar?

Ik bestelde een veggie scramble. Er was geen menu te vinden en de stewardessen gingen niet in detail over wat elke optie omvatte. De andere keuze was meer een traditioneel Indiaas ontbijt.

Mijn ontbijt bestond uit een croissant, muffin, worstjes en bonen. Het was niet om van te watertanden, maar wel lekker.

Mijn favoriete ding was echter de drankkar aan het eind van de vlucht. Ongeveer twee uur voor de landing (18 uur nadat we aan boord waren gekomen, en na het ontbijt) liepen de stewardessen door de cabine met een kar vol alcohol. Party time!

Een grapje. Ik had geen zin in alcohol nadat ik een paar uur eerder had ontbeten.

De Champagne, voor de goede orde, was Lanson Black Label, die 90 punten krijgt van Wine Enthusiast, d.w.z. een “uitstekend” cijfer.

Service

De service kan in vier zinnen worden samengevat: Verschrikkelijk, verschrikkelijk, niet goed, zeer slecht.

Vliegpersoneel glimlachte nooit, zei nooit dank u, of leek gewoon blij om er te zijn. Ik snap het – wat je baan ook is, je gaat goede en slechte dagen hebben. Maar ze lieten het lijken alsof passagiers een ongemak waren. Ik probeerde zo weinig mogelijk met hen te communiceren omdat ze het deden voorkomen alsof ik niet welkom was.

Ze zorgden er wel voor dat ik eten, water en een deken had. En ze gaven me maaltijden als ik wakker werd na etenstijd. Ze waren ook in ongeveer 30 seconden bij mijn stoel toen ik op de oproepknop drukte om de responstijd te testen. Maar hun houding was gewoon niet OK.

Bottom Line

Ik ben ongelooflijk gelukkig dat ik krijg om te doen wat ik doe en hebben gevlogen enkele van de meest ongelooflijke hutten in de hemel, waarvan de meeste ik nooit zou hebben gedroomd dat ik kon tijd doorbrengen in.

Maar het is mijn taak om u te laten zien wat goed is, wat slecht is en wat ergens daartussen valt, zodat u uw zuurverdiende punten, mijlen of geld niet verspilt aan ervaringen die het gewoon niet waard zijn.

Air India’s business class op de 777-300ER is ongetwijfeld gewoon niet de moeite waard.

De stoel voelde aan als karton, de stewardessen waren ongelooflijk onbeleefd en het IFE-systeem was komisch verouderd. Er was niets premium aan deze ervaring, behalve het feit dat de stoel (bijna) lie-flat was, een godsgeschenk als je ongeveer 20 uur in het vliegtuig doorbrengt, inclusief de tijd die we zowel op de grond als in de lucht doorbrachten. Het moet gezegd worden dat de prijs ook niet premium was, wat een kleine troost is.

Zijn er dingen verbeterd sinds die noodlottige recensie in 2017? Ik laat het aan u over om dat te beoordelen.

Featured foto door de auteur.

Editorial Disclaimer: Meningen hier geuit zijn van de auteur alleen, niet die van een bank, credit card uitgever, luchtvaartmaatschappijen of hotelketen, en zijn niet beoordeeld, goedgekeurd of anderszins onderschreven door een van deze entiteiten.

Disclaimer: Onderstaande reacties zijn niet verstrekt door of in opdracht van de adverteerder van de bank. De reacties zijn niet beoordeeld, goedgekeurd of anderszins onderschreven door de adverteerder van de bank. Het is niet de verantwoordelijkheid van de bankadverteerder om ervoor te zorgen dat alle berichten en/of vragen worden beantwoord.