By Bella DePaulo
“Attentie, alleenstaanden: blijf single en sterf!” Krantenkoppen in het hele land trompetterden deze “bevinding”, gebaseerd op een studie die verscheen in het septembernummer 2006 van het Journal of Epidemiology and Community Health. De artikelen beweerden dat alleenstaanden gewoon niet zo lang zullen leven als getrouwde mensen, of zelfs gescheiden of weduwnaars. Toen ik het oorspronkelijke onderzoeksrapport las, ontdekte ik dat de werkelijke bevindingen in niets leken op de gepubliceerde bevindingen.
In feite heb ik de afgelopen jaren onderzoek gedaan naar beweringen dat mensen die het aandurven single te blijven, gedoemd zijn tot een leven dat akelig, wreed en kort is. Ik lees altijd het originele onderzoek, en ik vind zelden dat de resultaten zo extreem zijn als de berichtgeving. Alleenstaanden lijken tegenwoordig het doelwit te zijn van onnauwkeurige mediaberichten die kwetsende stereotypen bevorderen.
Goede wetenschap kan het tegengif zijn voor slechte stereotypen. Hier is de waarheid over de laatste studie.
De recente levensduurstudie behandelde deze vraag: In een steekproef van Amerikanen 19 en ouder, wie had de meeste kans om te sterven tussen 1989 en 1997? Mediaverhalen meldden het volgende: Vergeleken met mensen die getrouwd waren, hadden gescheiden mensen 27% meer kans om te sterven, weduwen 39% meer, en mensen die altijd alleenstaand waren geweest 58% meer kans. Dat lijken zinvolle verschillen tussen de variëteiten van ongehuwde mensen. Dat zijn ze niet. Het artikel in het tijdschrift over epidemiologie geeft toe dat de verschillen niet statistisch significant zijn.
De studie rapporteerde sterftecijfers door verschillende oorzaken, en één van die resultaten was werkelijk opvallend. Mensen die alleenstaand waren hadden een 499% groter risico om te sterven aan infectieziekten dan mensen die getrouwd waren. Dat gold voor mannen en vrouwen van alle leeftijden. De bevinding was nog verbluffender voor altijd alleenstaande mannen tussen 19 en 44 jaar: zij hadden 908% meer kans om tussen 1989 en 1997 aan infectieziekten te sterven dan degenen die getrouwd waren. Wat is volgens u de meest plausibele verklaring voor deze bevinding – dat veel mannen stierven omdat ze single bleven of omdat ze AIDS hadden?
Als u er nog steeds niet zeker van bent, overweeg dan dit. Vrijgezel blijven voorspelde niet veel goeds voor de mannen die in 1989 de leeftijd van 65 jaar al hadden bereikt. Zij hadden niet meer kans om in 1997 te sterven (ongeacht de oorzaak) dan de mannen die getrouwd waren.
De 499% hogere kans op overlijden door infectieziekten voor alle ooit alleenstaande volwassenen (mannen en vrouwen) werd gemiddeld met de sterftecijfers door alle andere oorzaken om te komen tot de alom aangeprezen “bevinding” van het vroege overlijden van mensen die alleenstaand blijven.
Infectieziekten maakten echter slechts ongeveer 3% uit van alle sterfgevallen in het onderzoek. Hart- en vaatziekten waren de grootste moordenaar, maar mensen die altijd alleenstaand waren geweest, hadden niet meer kans om daaraan te sterven dan mensen die weduwnaar waren geworden. Kanker was de tweede dodelijkste ziekte; alleenstaanden hadden niet meer kans dan anderen om eraan te sterven. (Als ik geen rekening zou houden met statistische significantie, zou ik zeggen dat ze minder kans hadden dan wie dan ook, met inbegrip van getrouwde mensen, om aan kanker te sterven.)
Dus, dit is wat de studie werkelijk heeft gevonden. In de periode van acht jaar waren er geen significante verschillen in de sterftecijfers van Amerikanen die gescheiden waren, weduwnaar of altijd alleenstaand waren geweest. De mensen die in 1989 getrouwd waren, hadden een iets grotere kans om 1997 te halen, deels omdat zo weinig van hen aan besmettelijke ziekten stierven.
Maar zouden die getrouwde mensen uiteindelijk echt zo lang leven als de krantenkoppen suggereerden? De studie eindigde in 1997, maar hun levens niet. In de toekomst zou een aanzienlijk aantal van hen scheiden. Dan zou hun sterftecijfer hetzelfde zijn als dat van de andere gescheiden mensen. Hoe zit het met de getrouwde mensen die nooit scheiden? Afgezien van hen die op hetzelfde moment als hun echtgenoot overlijden, zal de helft weduwe worden. Dan hebben ook zij ongeveer dezelfde kans om vroeg te sterven als de andere ongehuwden. Trouwen lijkt dus niet de sleutel tot een lang leven.
Studies die slechts een deel van het leven van mensen bestuderen, zijn niet de beste barometers voor de waarschijnlijke lengte van dat leven. Meer overtuigend bewijs komt van onderzoeken die mensen gedurende hun hele leven volgen. Het langst lopende onderzoek naar de levensduur is waarschijnlijk de Terman Life-Cycle Study, die in 1921 van start ging. Het was een betrekkelijk klein onderzoek, met 1.528 geselecteerde elfjarigen aan het begin. Toch zijn de resultaten opmerkelijk. Twee groepen stonden gelijk voor de eerste plaats in de langleven sweepstakes. De ene groep bestond uit mensen die consequent getrouwd waren. Leefden zij langer omdat ze getrouwd waren? Nee. Mensen die trouwden en dan scheidden leefden niet zo lang, ongeacht of ze hertrouwden. Betekent dit dat je getrouwd moet zijn en blijven om de beste kans op een lang leven te hebben?
Tijd om de andere groep voor te stellen die het langst leefde: Mensen die hun leven lang single bleven.
Bella DePaulo (Ph.D., Harvard) is een gasthoogleraar psychologie aan de Universiteit van Californië, Santa Barbara. Bella is een contributor aan de Huffington Post, en haar op-ed essays zijn verschenen in kranten als The New York Times en Newsday.
Delen via: