Free Press

Figuur 1 toont de empirische cumulatieve verdelingen van IQ-scores per leeftijd onder stedelijke en voorstedelijke kinderen, naar status van geboortegewicht (normaal geboortegewicht vs. laag geboortegewicht). De cumulatieve verdelingscurven van stedelijke kinderen, zowel met een normaal geboortegewicht als met een laag geboortegewicht, vallen links van de curven van kinderen uit de voorsteden, hetgeen de IQ-verschillen tussen stedelijke en kinderen uit de voorsteden op beide leeftijden weerspiegelt. In beide geboortegewichtsgroepen overlappen de IQ-curven van kinderen uit de voorsteden op de leeftijden 6 en 11 jaar elkaar dicht, terwijl de IQ-curven van stadskinderen een neerwaartse verschuiving vertonen tussen de leeftijden 6 en 11 jaar.

Tabel 3 toont de resultaten van twee opeenvolgende modellen die werden gebruikt om de effecten van de gemeenschap (stedelijk vs. voorstedelijk), laag geboortegewicht en gezinsfactoren op het IQ op de leeftijd van 6 en 11 jaar te testen en te schatten. In model 1 onderzochten we de effecten van de gemeenschap en het geboortegewicht. In model 2 introduceerden we de set van familie covariaten. In beide modellen hebben we alleen de interactie opgenomen die significant bleek te zijn, d.w.z. de interactie tussen stedelijke gemeenschap en leeftijd, die aangeeft dat de verandering in IQ van stedelijke kinderen verschilt van die van kinderen in de voorsteden. Andere interacties – laag geboortegewicht × stedelijke gemeenschap, laag geboortegewicht × leeftijd, en laag geboortegewicht × stedelijke gemeenschap × leeftijd – hadden coëfficiënten van lage grootte (bijna nul) die niet statistisch significant waren bij α = 0,15. De resultaten van model 1 laten zien dat stedelijke kinderen op 6-jarige leeftijd 14,0 IQ-punten lager scoorden dan kinderen uit de voorsteden, ongeacht hun geboortegewicht. Bovendien daalde het IQ van stadskinderen van 6 tot 11 jaar, ongeacht het geboortegewicht, met 5,0 punten (-5,19 + 0,21). Bij kinderen uit de voorsteden werd een verwaarloosbare verandering vastgesteld (0,21). Tussen de leeftijd van 6 en 11 jaar is het verschil in gemiddeld IQ tussen stads- en voorstadskinderen toegenomen van 14,0 punten tot 19,2 punten. Kinderen met een laag geboortegewicht, zowel in de stad als in de voorsteden, scoorden 5,8 IQ-punten lager dan hun tegenhangers met een normaal geboortegewicht. De grootte van dit verschil veranderde weinig van leeftijd 6 tot leeftijd 11 in beide soorten gemeenschappen. Deze interpretatie is gebaseerd op het niet detecteren van een stedelijke gemeenschap × laag geboortegewicht interactie of twee- en drieweg interacties waarbij laag geboortegewicht en leeftijd betrokken zijn.

Resultaten van model 2 tonen aan dat de toevoeging van gezinsfactoren aan het GEE-model het waargenomen verschil tussen stad en voorsteden in het IQ van kinderen op 6-jarige leeftijd aanzienlijk afzwakte, van 14,0 punten tot 4,9 punten. Het verschil in IQ tussen stad en voorsteden aan het begin van de schooltijd werd dus voor een groot deel verklaard door verschillen in gezinskenmerken. Verreweg de belangrijkste gezinsfactor was het IQ van de moeder: Toevoeging van alleen het moederlijk IQ aan model 1 verminderde het waargenomen verschil in IQ tussen stad en platteland op de leeftijd van 6 jaar van 14,0 punten tot 5,7 punten. Daarentegen bleef de in model 1 berekende daling van het IQ op de leeftijd van 11 jaar bij stadskinderen intact. Het verschil in IQ tussen stad en platteland dat niet door gezinsvariabelen werd verklaard, nam toe van 4,9 punten op 6-jarige leeftijd tot 10,1 punten op 11-jarige leeftijd. De resultaten van model 2 laten ook zien dat het IQ van de moeder positief gerelateerd was aan het IQ van de kinderen, evenals het opleidingsniveau van de moeder, en dat kinderen van ongehuwde moeders lager scoorden dan kinderen van gehuwde moeders. De interacties van deze variabelen met leeftijd waren echter bijna nul, wat aangeeft dat ze geen verband hielden met de verandering in het IQ van kinderen.

Om de implicaties van de IQ daling onder stedelijke kinderen van de leeftijd van 6 jaar tot de leeftijd van 11 jaar te illustreren, presenteren we in figuur 2 de distributies van intra-individuele veranderingen in IQ scores in de twee soorten gemeenschappen, waarbij kinderen met een laag geboortegewicht en kinderen met een normaal geboortegewicht worden gecombineerd. De figuur toont een afgevlakte plotlijn, gebruikmakend van een kubische spline methode met continue tweede afgeleiden (26). Hoewel verandering in IQ score in beide gemeenschappen alomtegenwoordig was, was het netto effect verschillend. De percentages van stedelijke en voorstedelijke kinderen waarvan de scores met ≥5 punten daalden waren respectievelijk 51,9 en 31,5; de percentages waarvan de scores met ≥7,5 punten daalden waren respectievelijk 38,8 en 22,7; en de percentages waarvan de scores met ≥10 punten daalden waren respectievelijk 30,2 en 14,3 (alle vergelijkingen waren statistisch significant bij p < 0,0001). Dus, een overschot van 15,9 procent van de stedelijke kinderen op de leeftijd van 11 lag twee derde van een standaarddeviatie achter op hun eigen intellectuele prestaties op de leeftijd van 6, ten opzichte van hun leeftijdsreferentiegroep bij elke beoordeling. Een verandering van 10 WISC-R punten ligt ruim boven de conservatieve normen voor het scheiden van verandering en fluctuatie als gevolg van meetfouten (1).

Extra GEE-analyses werden uitgevoerd op de subgroep van kinderen die niet van woonplaats veranderden tussen stedelijke en voorstedelijke gemeenschappen (d.w.z. met uitsluiting van de 10 procent die tussen de leeftijd van 6 en 11 jaar van een stedelijk adres naar een voorstedelijk adres verhuisde). De resultaten van deze analyses kwamen sterk overeen met de resultaten in tabel 3. Een analyse die overeenkomt met model 1 in tabel 3 toonde aan dat het aanvankelijke verschil in gemiddelde IQ-score tussen stedelijke en randstedelijke kinderen in de woonstabiele subgroep toenam van 16,4 punten tot 21,6 punten. Het verschil in IQ tussen stad en voorsteden dat niet werd verklaard door het IQ, de opleiding en de burgerlijke staat van de moeder (overeenkomend met model 2 in tabel 3) nam toe van 7,4 punten op de leeftijd van 6 tot 12,6 punten op de leeftijd van 11. De toenames in de kloof tussen stad en platteland van 6 tot 11 jaar, zoals geschat in deze analyses, waren dus ongeveer gelijk (d.w.z. 5 IQ-punten) aan die in tabel 3, die gebaseerd was op de totale steekproef.

DISCUSSIE

Onze resultaten suggereren dat opgroeien in de binnenstad nadelen met zich mee kan brengen die leiden tot een afname van de IQ-scores van kinderen van 6 tot 11 jaar. Gemiddeld daalde het IQ van stadskinderen met meer dan 5 punten. Een verandering van 5 punten bij een individueel kind zou door sommigen als klinisch niet significant kunnen worden beschouwd. Niettemin betekent een verandering van deze omvang in het gemiddelde IQ van een populatie, die een neerwaartse verschuiving in de verdeling weerspiegelt (eerder dan een verandering in de vorm van de verdeling), dat het aandeel van kinderen die 1 standaarddeviatie of meer onder het gestandaardiseerde IQ-gemiddelde van 100 scoren, aanzienlijk zou toenemen. In deze studie verhoogde de verandering van de leeftijd van 6 jaar naar de leeftijd van 11 jaar het percentage stedelijke kinderen dat minder dan 85 scoorde op de WISC-R van 22,2 tot 33,2.

De invloed van stedelijke versus voorstedelijke woonplaats op IQ-verandering staat in contrast met andere belangrijke voorspellers van het IQ van kinderen, namelijk laag geboortegewicht, moederlijk IQ, opleiding van de moeder, en status van alleenstaande moeder. Laag geboortegewicht werd geassocieerd met een IQ-achterstand van ongeveer een derde van een standaarddeviatie bij zowel kansarme kinderen uit de binnenstad als bij middenklasse kinderen uit de voorsteden, een achterstand die werd vastgesteld op de leeftijd van 6 jaar en onveranderd bleef op de leeftijd van 11 jaar. Kinderen met een laag geboortegewicht raakten in geen van beide gemeenschappen verder achterop of haalden hun leeftijdsgenootjes met een normaal geboortegewicht in. Familiale determinanten van het IQ, d.w.z. het IQ van de moeder, opleiding en burgerlijke staat, oefenden stabiele en uniforme invloeden uit op de IQ scores van de kinderen over de leeftijd en in beide gemeenschappen; geen enkele werd geassocieerd met IQ verandering. Bovendien werd het aanvankelijke IQ-verschil van 14 punten (op de leeftijd van 6 jaar) tussen stads- en voorstadskinderen gereduceerd tot 4,9 punten wanneer werd gecontroleerd voor gezinsfactoren, voornamelijk het IQ van de moeder. Met andere woorden, verschillen tussen stad en voorsteden in gezinsomgeving en misschien genetica (voor zover genetische factoren worden weerspiegeld in het moederlijk IQ) verklaarden tweederde van het verschil in IQ tussen stad en voorsteden op de leeftijd van 6 jaar. Deze factoren verklaren echter geen enkel deel van de daling van het IQ (gemiddeld 5 punten) bij stedelijke kinderen tussen de leeftijd van 6 en 11 jaar.

Recente overzichten van studies die zijn uitgevoerd vanaf de eerste decennia van de 20e eeuw tot de laatste jaren suggereren een invloed van sociaal-milieufactoren op het IQ (2-5, 27-31). Een omgekeerd evenredig verband tussen IQ en leeftijd is gemeld bij kinderen die onder verschillende omstandigheden van deprivatie leven, zoals verarming, rassendiscriminatie, en onregelmatig schoolbezoek (2-5, 32). Het bewijsmateriaal is hoofdzakelijk afkomstig van transversale studies en niet van longitudinale studies waarbij dezelfde personen in de tijd worden gevolgd. Een analyse van longitudinale gegevens van Amerikaanse steekproeven (33) toonde een grotere raciale kloof in academische prestaties van de eerste klas tot de 12e klas. Verandering in IQ werd in die studie niet gemeten.

Het rapport van 1996 van een door de American Psychological Association opgerichte task force vatte het bewijs samen voor factoren die een rol spelen bij IQ-variabiliteit (31). Het rapport concludeerde dat IQ het “gezamenlijke product is van genetische en omgevingsvariabelen” en dat een belangrijke omgevingsvariabele met een duidelijke invloed op IQ de schoolopleiding is. Scholen geven niet alleen informatie door, maar ontwikkelen ook intellectuele vaardigheden en attitudes die van invloed zijn op IQ-scores. Het bewijs voor een effect van scholing op IQ-scores neemt verschillende vormen aan, zoals in het verslag wordt samengevat (31). Het omvat gegevens die aantonen dat kinderen van dezelfde leeftijd die langer naar school zijn geweest hogere IQ-scores hebben en dat IQ-scores de neiging hebben te dalen tijdens de zomervakantie, vooral bij kinderen uit de lagere klasse wier zomeractiviteiten niet lijken op het schoolprogramma.

Door onderscheid te maken tussen gezinsfactoren en gemeenschapsfactoren konden we hun afzonderlijke bijdragen aan het IQ van kinderen in de loop van de tijd schatten. Wij erkennen echter dat deze indicatoren vanuit een intergenerationeel perspectief niet volledig te scheiden zijn. Bijvoorbeeld, hoewel het IQ van de moeder kan worden gezien als een maatstaf voor de erfelijkheid van het IQ, weerspiegelen verschillen in het IQ van de moeder gedeeltelijk de cumulatieve erfenis van het opgroeien in sociaaleconomisch ongelijke gemeenschappen, zoals de resultaten van deze studie suggereren.

Onze steekproef van stedelijke kinderen weerspiegelde de raciale samenstelling van de binnenstad, die overwegend zwart is, in schril contrast met de overwegend blanke steekproef uit de voorsteden. Bijgevolg konden wij de effecten van ras niet onderscheiden van de effecten van het opgroeien in de binnenstad op de daling van het IQ. Maar of men zich nu richt op het ras van de kinderen of op hun woonplaats in de binnenstad, de resultaten suggereren dat de nadelen waaronder de stadskinderen opgroeiden bijdroegen aan hun onvermogen om in een normatief tempo vooruit te gaan. Onze bevindingen sluiten een mogelijke rol van niet gemeten aspecten van de gezinsomgeving, zoals opvoedingspraktijken, bij de daling van het IQ van stadskinderen niet uit. Zij onderstrepen echter wel de noodzaak om de invloed van extrafamiliale factoren te onderzoeken, waaronder de economische middelen van de gemeenschap en de organisatie en kwaliteit van scholen, ten aanzien waarvan er grote ongelijkheden bestaan tussen binnensteden en voorsteden uit de middenklasse.

Meer direct bewijs voor een causale rol van extrafamiliale factoren bij de waargenomen IQ-verandering zou kunnen komen van informatie over de lengte van het verblijf in de binnenstad. Een bevinding dat kinderen die een groter deel van hun leven in de binnenstad doorbrachten een grotere daling van het IQ vertoonden, zou het argument versterken dat de hypothese van de achtergestelde-gemeenschap ondersteunt. Bovendien zouden gegevens over de school- of klaskenmerken van de kinderen (b.v. tijd besteed aan een academisch curriculum) en de economische middelen van de gemeenschap een onderzoek naar mogelijke mechanismen mogelijk maken. Toekomstige evaluaties van de kinderen in deze studie zullen meting van deze variabelen omvatten. Hoewel de resultaten van onze analyse, die het IQ van de moeder (de sterkste voorspeller van de IQ-scores van de kinderen) controleerde, een rol suggereren voor het opgroeien in een raciaal gesegregeerde, achtergestelde gemeenschap, zou informatie over de verblijfsduur en schoolkenmerken een duidelijkere interpretatie van de bevindingen mogelijk kunnen maken.

Deze studie werd ondersteund door subsidie MH-44586 van het National Institute of Mental Health, Bethesda, Maryland (Dr. Naomi Breslau).

De auteurs danken Dr. Meredith Phillips voor nuttig commentaar op een eerdere versie van dit artikel.