Why is Bear Bile So Expensive?
The Asiatic Black Bear (Guérin Nicolas)
In 1991 had de New Yorkse politie een ongebruikelijke moord op haar geweten. Haeng Gu Lee, van 170 72nd Street, was op een zaterdagavond in zijn appartement doodgestoken. De moordenaar of moordenaars hadden het appartement doorzocht voordat ze vertrokken, en de politie vermoedde een roofmoord.
Het aantal geweldsmisdrijven in New York City bereikte zijn hoogtepunt in 1990, dus dit was gewoon een nacht in Brooklyn begin jaren ’90, toch? Dat klopt niet. Een belangrijk detail: toen de politie bij het appartement aankwam, lag er overal berenvacht. Het bleek dat het slachtoffer, Lee, een internationale handelaar was. Hij handelde niet in wapens, juwelen of verdovende middelen. Lee verkocht dierlijke delen en ingewanden overzee voor gebruik in traditionele medicijnen, en het bleek dat iemand hem daarvoor had vermoord. Drie vriezers waren ontdaan van hun waardevolle inhoud: galblazen van beren.
“Dit is duidelijk een unieke en uitdagende zaak,” vertelde detective Thomas Dade aan de pers. “We hebben te maken met een onderwerp dat vrij vreemd voor ons is. Maar we weten dat er veel geld mee gemoeid is.”
Afhankelijk van waarheen ze zijn geëxporteerd, kunnen de galblazen een aardige stuiver opbrengen. “Een galblaas die in Idaho voor ongeveer 15 dollar wordt verkocht, zal in Hawaii voor 1.500 dollar en in Korea voor 15.000 dollar worden verkocht,” vertelde Ed Espinoza van de Federal Fish and Wildlife Service aan de New York Times.
Met zo’n weegschaal zou je flink geld kunnen verdienen met de export van bruto beeronderdelen.
Priceonomoics; Gegevensbron: TRAFFIC, JM Bullion
Dat kan nog steeds. Er is niet zo’n grote Amerikaanse markt voor berengal, de vloeistof die zich in de galblaas van een beer bevindt. Als je weet waar en hoe je het moet verkopen zonder gepakt te worden, krijg je misschien een paar honderd dollar voor een galblaas, in eigen land. Maar berengal is een gewaardeerde substantie in de Oost-Aziatische traditionele geneeskunde. En hoewel er de afgelopen 25 jaar veel is veranderd, heeft berengal in veel landen zijn waarde behouden. Uit een onderzoek uit 2011 bleek dat berengal in poedervorm in Japan wordt verkocht voor een gemiddelde prijs van $153 (Amerikaans) per gram — vier keer zijn gewicht in goud. Afhankelijk van de grootte van de galblaas kan deze op een buitenlandse markt tienduizenden dollars waard zijn.
Wat zit er in een galblaas?
Illustratie van een galblaas onder een laproscoop, bijgesneden (Rusty Tanton)
Als het gaat om de strijd tussen traditionele geneeskunde en wat wordt aangeduid als “evidence based medicine,” (westerse geneeskunde), staat berengal op zichzelf. De krachten van neushoornhoorn bij het genezen van aanvallen en koorts en de kracht van tijgerpenis als afrodisiacum staan haaks op die van de moderne wetenschap, maar er zijn goede redenen om aan te nemen dat berengal wel degelijk een aantal medicinale toepassingen heeft.
De galblaas is aan de ene kant verbonden met de lever en aan de andere kant met de dunne darm. Het is een reservoir voor gal: een geel-groene enzymrijke vloeistof die helpt bij de spijsvertering. De lever scheidt gal af in de galblaas, en wanneer u vethoudend voedsel eet, scheidt de galblaas wat gal af in de dunne darm.
De galblazen van beren zijn speciaal omdat beren een winterslaap houden. Ze gaan in een diepe slaap gedurende 3 tot 8 maanden per jaar, afhankelijk van het klimaat. In die tijd eten ze niet, plassen ze niet en poepen ze niet, maar verliezen ze op wonderbaarlijke wijze veel vet, maar niet veel spieren. Dit komt doordat het spijsverteringskanaal van hun lichaam afval recycleert en opnieuw verwerkt, en het voedt zich met het extra vet dat het voor zijn winterslaap heeft opgestapeld. Voor deze trage spijsvertering is behoorlijk gespecialiseerde gal nodig. Beren galblazen hebben een zeer hoge concentratie van wat ursodeoxycholic zuur wordt genoemd in hun galblazen, vooral in de winter.
Urosdeoxycholic zuur breekt klonters van moleculen af die cholesterol bevatten, terwijl het tegelijkertijd de absorptie van cholesterol door de dunne darm vertraagt. Bij mensen is ursodeoxycholzuur een effectieve, niet-chirurgische behandeling voor galstenen. Het behandelt ook bepaalde vormen van cirrose. (Er zijn zelfs aanwijzingen dat het de groei van tumoren remt en zo darmkanker helpt voorkomen.)
Dus er is een reden waarom berengalblazen zo duur zijn: ze hebben ernstige geneeskrachtige eigenschappen, waardoor ze inherent waardevol zijn. Zoiets.
Het punt is dat toen de moderne wetenschappers eenmaal doorhadden dat “berengal eigenlijk iets heel nuttigs bevat”, zij manieren bedachten om het te krijgen zonder echte berengal te gebruiken. Sinds de jaren ’50 wordt het gesynthetiseerd uit de gal van huisdieren zoals ossen en kippen, die al worden gefokt en geslacht voor hun vlees. Synthetisch ursodeoxycholzuur is het actieve bestanddeel van het Amerikaanse receptgeneesmiddel “Actigall.”
In het geval van een andere grondstof, zoals kerosine deed met de vraag naar walvisolie, zou de beschikbaarheid van goedkopere, efficiëntere alternatieven de vraag naar berenblazen hebben doen verdwijnen. Maar traditionele geneeswijzen vragen meestal niet om “ursodeoxycholic zuur”. Ze vragen om “berengal” — van echte beren. De meeste berengalproducten zijn op de zwarte markt, waardoor ze moeilijk te traceren zijn. In 2011 meldde TRAFFIC, een NGO die toezicht houdt op de handel in wilde dieren, dat er producten van berengal te koop waren op markten in 12 Aziatische landen en gebieden. Dat is slecht nieuws voor beren.
Where Have All the Bears Gone?
An Asiatic Black Bear
De andere factoren die de prijs van berengal opdrijven, zijn het afnemende aanbod en de gecompliceerde federale en internationale wetten rond de handel in en productie van berengal.
Terwijl Azië zich economisch blijft ontwikkelen, heeft de houtkap in het hele continent de habitat van beren gestaag weggevaagd. Tegen het begin van de jaren ’90 was het leefgebied van beren in China gereduceerd tot een vijfde van het gebied van voor de jaren ’40. Toen mensen zich vestigden in wat vroeger wildernis was, kwamen beren en mensen vaker met elkaar in contact. Dit leidde tot een toename van de jacht, die werd gevolgd door een gestage daling van de opbrengst — hetgeen wijst op een afname van de berenpopulatie.
Toen wilde beren schaarser werden, werd de jacht op hen ook legaal moeilijker. De meeste Aziatische berensoorten genieten een zekere mate van wettelijke “bescherming” tegen de jacht, in de meeste landen waaronder China, Korea en Japan. En de internationale handel in delen van beren is verboden krachtens de internationale overeenkomst inzake de internationale handel in bedreigde in het wild levende dier- en plantensoorten (CITES).
Als gevolg daarvan ontstond in de jaren ’80 de praktijk van het “fokken” van beren. Het idee was om beren in gevangenschap te houden en te fokken, en hun galblazen regelmatig te “melken” voor gal. Zoals je je kunt voorstellen is het melken een behoorlijk gruwelijk proces – waarbij katheters en permanente gaten in de ingewanden van de beren worden aangebracht – en het toezicht op deze industrie is slecht. De omstandigheden in de meeste van deze “boerderijen” zijn afschuwelijk en mogelijk onhygiënisch. Volgens de New York Times zijn er naar schatting 10.000 gekweekte beren in China, 3.000 in Vietnam en minstens 1.000 in Zuid-Korea.
Beer in een “pletkooi”, China 2012 (Animals Asia)
Daar komt nog bij dat veel “berenboerderijen” ook geen echte boerderijen zijn. Het fokken van beren is duur en kostbaar, en er zijn aanwijzingen dat veel fokkers er in plaats daarvan voor kiezen om hun dieren uit het wild te stelen. “Ongeveer 30% van de beren die in ons reservaat in Chengdu zijn gered, missen ledematen of hebben duidelijke strik- of valwonden die erop wijzen dat ze in het wild zijn gevangen,” vertelde Jill Robinson, hoofd van Animals Asia aan The Guardian.
Dus de wilde berenpopulatie blijft afnemen, terwijl de Aziatische consumentenklasse blijft groeien. Stropers gaan door met het vangen van wilde beren om deze boerderijen te bevoorraden. Zij blijven ook op hen jagen voor hun galblazen. Veel consumenten geven de voorkeur aan berengal uit het wild boven “gekweekte” berengal, dus brengen wilde berenblazen een hogere prijs op. Christopher Servheen, een bioloog van de World Conservation Union, zei hierover: “Het is dezelfde reden waarom mensen meer zouden betalen voor vitamine C uit rozenbottels, ook al gaat het om dezelfde molecule”. Uit een artikel uit 2002 in het tijdschrift Legal Affairs:
wanneer patiënten geloven dat “wild” beter is, is het moeilijk hen van het tegendeel te overtuigen, zelfs als het hen geld bespaart. Heel veel geld. Een kilo gekweekte berengal kan 240 dollar kosten, terwijl dezelfde hoeveelheid van een wilde beer 15.730 dollar kan kosten.
TRAFFIC’s onderzoek uit 2011 naar de berengalmarkt in heel Azië wees uit dat de gemiddelde prijzen sterk variëren tussen landen, samen met de vraag naar berengal, de grootte van het aanbod en de kwaliteit van dat aanbod. In China, een land dat beren kweekt voor hun gal, was de gemiddelde prijs voor berengal in poedervorm 3 dollar per gram. De prijzen in Japan zijn het hoogst, met een gemiddelde van $153 per gram voor gal in poedervorm.
Groenachtig-gelig-goud
Flessen berengal (Animals Asia)
In de meeste Amerikaanse staten is de berenjacht gereguleerd en is de handel in berengalblazen en berengal verboden. Maar door de rommelige lappendeken van staatswetten en de interstatelijke en internationale handel is vervolging soms lastig. Amerikaanse stroperij gaat door, gedreven door een gulzige markt. Uit een NPR-verhaal over dit onderwerp:
De Amerikaanse Fish and Wildlife Service zegt dat het stropen van grizzly’s en zwarte beren voor de Aziatische markt al jaren een landelijk probleem is, met recente onderzoeken en vervolgingen in het noordwesten van de Stille Oceaan en verschillende zuidelijke staten.
In de tussentijd hebben dierenrechtengroeperingen hun aandacht verlegd naar het overtuigen van beoefenaars — artsen in de traditionele geneeskunde — om te stoppen met het aanraden van authentieke berengal aan hun patiënten. “Er zijn meer dan 50 legale kruidenalternatieven die we ook sterk willen aanmoedigen bij beoefenaars en detailhandelaars om aan consumenten aan te bevelen,” vertelde een vertegenwoordiger van TRAFFIC aan The Guardian. “Als beoefenaars zich in de richting van deze alternatieven bewegen, zouden consumenten volgen.”
Dit bericht is geschreven door Rosie Cima; je kunt haar hier op Twitter volgen. Meld je aan voor onze e-maillijst om af en toe bericht te krijgen wanneer we een blogbericht schrijven