Als je van plan bent om het glas te heffen op de 85e verjaardag van het einde van de Drooglegging, stel dan nu je klok in: het was om 5:32 p.ET op 5 december 1933, dat Utah de 36e staat werd die het 21e Amendement ratificeerde. Dat besluit gaf de nieuwe toevoeging genoeg steun om te worden toegevoegd aan de grondwet, waar – als enige grondwetswijziging die een eerder amendement introk – het 18e Amendement werd ingetrokken. Na ruwweg 13 jaar Drooglegging werd het Amerikaanse verbod op “de vervaardiging, de verkoop of het vervoer van bedwelmende likeuren” opgeheven. Vorige week werd de Amerikaanse drankindustrie klaargestoomd voor de deadline van 5 december, voor een stormloop op het onontgonnen gebied van een miljardenbusiness. Wanneer Utah, Pennsylvania of Ohio de hoorn van Repeal zouden luiden, zouden 20 staten met de helft van de Amerikaanse bevolking automatisch open zijn voor de verkoop van sterke drank,” verklaarde TIME in zijn coverstory van 4 december 1933 over deze gedenkwaardige gebeurtenis.
Maar kijk uit waar je op proost. Drinken eindigde niet tijdens Prohibition, en het einde van dat tijdperk heeft niet geleid tot een liquored-up free-for-all. Voor een overzicht van hoe het verbod de manier waarop Amerikanen dronken heeft veranderd, en hoe de effecten ervan vandaag de dag nog steeds zichtbaar zijn, sprak TIME met Daniel Okrent, voormalig Time Inc. hoofdredacteur en auteur van Last Call: The Rise and Fall of Prohibition.
TIME: Waarom werd de verkoop van alcohol in de eerste plaats verboden?
OKRENT: In de 19e eeuw was alcohol een echt, echt groot probleem in dit land. In de jaren 1830, 1840 en 1850, vooral aan de grens, was het zeer destructief voor het gezinsleven. Mannen gingen naar de taverne, dronken het hypotheekgeld weg, dronken zoveel dat ze de volgende dag niet meer konden werken, sloegen hun vrouwen, mishandelden hun kinderen. Dat is wat het begin was van de drankbestrijding. Het was een vrouwenbeweging tegen mishandeling door dronken mannen. Susan B. Anthony en Elizabeth Cady Stanton werkten aan de drankbestrijding; ze gingen stemmen voor vrouwen omdat ze alleen op die manier de drankwetgeving konden veranderen.
Waarom was drinken toen zo’n groot probleem? Hoe verschilde het van nu?
De gemiddelde alcoholconsumptie in de jaren 1830 en 1840 was drie keer zo hoog als tegenwoordig. Wijn was in die tijd geen belangrijk onderdeel van het drinkpatroon, dus er was meer pure alcohol, aanzienlijk meer. Mannen en vrouwen dronken niet samen in het openbaar, behalve de welgestelden, dus de taveerne was een mannenretraite en een plek voor een ongelukkige man om er echt een aan te binden.
Als dit probleem dateert uit de jaren 1830, waarom kwam het verbod er dan een eeuw later? Wat was er nog meer aan de hand dat verklaart waarom het verbod in werking trad toen dat gebeurde?
Er heerste ook een groot anti-immigrantengevoel in de noordelijke en oostelijke steden, waar de politieke machines in de meeste steden werden gedomineerd door tavernehouders die stemmen leverden aan Congresleden. De mensen in het midden van het land dachten dat alcohol die politieke beweging in de steden aanwakkerde, dus dat was nog een reden om het te verbieden. Het Zuiden wilde ook zwarte mannen weghouden van alcohol, dat was een zeer sterke drijfveer.
Toen het verbod eenmaal was ingegaan, in hoeverre bleven mensen dan toch drinken?
De algemene overtuiging is dat het drankgebruik aan het begin van het verbod met ongeveer 30% daalde. Tegen het einde kwam het weer in de buurt van wat het daarvoor was geweest, maar het bereikte pas in 1939-1940 weer het niveau van vóór de drooglegging. Mensen met middelen hebben nooit echt een probleem gehad om voor alcohol te betalen. De grote ironie van de intrekking is dat het moeilijker werd om een drankje te krijgen toen het na 5 december 1933 legaal was, dan toen het nog illegaal was. Toen het illegaal was, hoefde je alleen maar een politieagent of een agent van de drooglegging om te kopen, en dat was gemakkelijk te doen. Je kon alcohol verkopen aan iedereen op elk moment van de dag. Het maakte niet uit wat de leeftijd was of waar je was gevestigd. Het 21ste Amendement gaf specifieke bevoegdheid over alcoholwetten aan de staten, die vervolgens verschillende regelgevende agentschappen en regels oprichtten – leeftijdsgrenzen, sluitingsuren, vergunningen, enzovoort – die het drinken, dat tijdens de Drooglegging in vele delen van het land ongecontroleerd was geweest, onder controle hielden. Bijna alle regels voor de verkoop van sterke drank die we vandaag nog hebben, bestonden niet voor het verbod en tijdens het verbod.
Wat zorgde er uiteindelijk voor dat het 18e Amendement werd ingetrokken?
Vrouwen maakten het verbod mogelijk, maar het waren ook vrouwen die het einde ervan bewerkstelligden. De rijke New Yorkse socialite en suffragiste Pauline Morton Sabin richtte een organisatie op onder de naam Women’s Organization for National Prohibition Reform. Ze had de drooglegging gesteund, maar ze had twee zonen en die hadden geen oog voor de droogleggingwetten, net zomin als haar vrienden. Hoe kunnen haar zonen opgroeien met enig respect voor de rechtsstaat als ze zien dat het verbod in de grondwet staat, het basisdocument van de Amerikaanse regering, en dat het dagelijks openlijk wordt overtreden?
Maar de belangrijkste druppel was de beurskrach en de daaropvolgende Depressie, omdat de federale belastinginkomsten wegvielen en de regering op dampen draaide. Het gaat terug naar hoe het verbod tot stand kwam. Er kon geen verbod komen tot de inkomstenbelasting, omdat de federale overheid geld nodig had. Als dat er eenmaal is, kun je de drankbelasting afschaffen, je hoeft geen geld te innen op de verkoop van drank. Maar als je in 1929 komt, dalen de inkomens en verdwijnen de meerwaarden. Het land is wanhopig op zoek naar inkomsten, en er was een voor de hand liggende plek om inkomsten terug te krijgen: de belasting op alcohol. In 1934 kwam de eerste 9% van de federale inkomsten uit de nieuwe drankaccijnzen. was een fenomenaal banenprogramma, niet alleen in de distilleerderijen en brouwerijen, maar ook in de flessenmakers, kurkenmakers, vrachtwagens, vaten, distributie.
Wat zijn enkele van de erfenissen van het verbod?
Mannen en vrouwen dronken voor het eerst samen – een grote verandering in het sociale leven in dit land. Omdat de verkoop van alcohol vanaf 1919 tegen de wet was, dachten speakeasies: “We overtreden de regels. Laten we nog meer regels breken. Vrouwen, kom ook.” Als je mannen en vrouwen voor het eerst samen laat drinken, ga je waarschijnlijk eten en muziek organiseren. Het Amerikaanse cabaret en de nachtclubs zijn ontstaan door het verbod.
De Amerikaanse kustwacht probeerde te patrouilleren langs de Atlantische Oceaan en de Golfkust, dus betaalde het scheepswerven om snelle boten te bouwen en bootleggers betaalden scheepswerven om snellere boten te bouwen, en de concurrentie bevorderde de verbetering van het product.
En vóór de Drooglegging hadden federale misdrijven grotendeels te maken met witteboordencriminaliteit. De federale rechtshandhaving en de rechtbanken werden veel groter en kregen meer bevoegdheden in strafzaken. Georganiseerde misdaad bestond al voor het verbod, maar op lokaal niveau. Als je goederen van het ene deel van het land naar het andere moet vervoeren, heb je medewerkers in andere steden nodig. In 1929 kwamen in Atlantic City maffialeiders uit zes steden samen en stelden gebieden zonder concurrentie in, bepaalden prijzen en regels voor rechtspraak. Het nationale misdaadsyndicaat was een direct product van het verbod.
Is er een verband tussen de huidige speakeasies en hun trendy ambachtelijke cocktails en de echte geschiedenis van het verbod?
Het idee van whiskymerken komt inderdaad van het verbod, omdat men zich in de jaren ’20 zorgen maakte over de kwaliteit van illegaal gedistribueerde alcohol. Men geloofde dat je veiliger was met merknamen. Mixdrankjes zijn zeker van de drooglegging. De kwaliteit van de alcohol was zo slecht dat je de smaak moest verbloemen door er tonic, vruchtensap of ginger ale aan toe te voegen, zodat het niet zo vreselijk zou smaken. Maar er waren geen wachtwoorden en kijkgaten in New York of Chicago in 1925 en 1926. Als je iets wilde drinken, wist je waar de plek was. De mythe van de speakeasy-cultuur is een product van Hollywood, niet van de drooglegging.
Je zei eerder dat een volksgezondheidscrisis tot het verbod leidde. Wat voor invloed had de intrekking op de volksgezondheid?
De volksgezondheidsvisie op alcohol kwam voort uit een herroeping. Dit spul is terug, laten we voorzichtig zijn. Toen Seagram’s – de grootste dranksmokkelaar tijdens de drooglegging, en daarna een van de grootste distributeurs van legale alcohol – alcohol terugbracht, was de campagne “drink verstandig”. Sterke drank verkopen met de notie van matig drinken was nog nooit voorgekomen.
Schrijven aan Olivia B. Waxman op [email protected].