THE APPLICATION OF SELF-IDENTENTITY IN THE ATTITUDE-BEHAVIOR RELATIONSHIP
THE INTERPLAY BETWEEN SELF-IDENTITY AND PAST BEHAVIOR
ASSESSING SELF-IDENTITY
FUTURE DIRECTIONS
BIBLIOGRAFIA
Pojęcie „ja” społecznego było przedmiotem szczególnego zainteresowania w naukach społecznych, ponieważ odzwierciedla troskę o to, jak zachowanie społeczne ludzi zmienia się nie tylko jako funkcja różnych ról społecznych, ale także jako funkcja rodzaju innych społecznych, z którymi dana osoba wchodzi w interakcje. W naukach społecznych rozróżnia się tożsamość osobistą, tożsamość własną i tożsamość społeczną (Hogg, Terry i White 1995; Thoits i Virshup 1997). Tożsamość osobista składa się z samookreślenia w kategoriach unikalnych i idiosynkratycznych cech. Tożsamości społeczne, z drugiej strony, odzwierciedlają identyfikację „ja” z grupą społeczną lub kategorią. Tożsamość własna, na której skupimy się w tym artykule, jest konceptualizowana jako definicja siebie jako osoby, która pełni określoną rolę lub zachowuje się w określony sposób.
Tożsamość własna odnosi się do postrzegania siebie przez daną osobę, poznania siebie lub samookreślenia, które ludzie stosują w stosunku do siebie w konsekwencji pozycji strukturalnych ról, które zajmuje lub określonego zachowania, w które regularnie się angażuje. Tożsamość odzwierciedla „etykiety, których ludzie używają, by opisać samych siebie” (Biddle, Bank i Slavings 1987, s. 326). Na przykład, samoidentyfikacja danej osoby może obejmować fakt, że jest ona matką, żoną, córką, pracownikiem socjalnym i dawcą krwi. Samoidentyfikacje dostarczają znaczenia dla jaźni nie tylko dlatego, że odnoszą się do konkretnych specyfikacji ról lub zachowań, ale także dlatego, że odróżniają role lub działania od kontr-roli lub przeciwstawnych zachowań (Lindesmith i Strauss 1956). Na przykład „rola matki nabiera znaczenia w połączeniu z rolą ojca, lekarza w połączeniu z pielęgniarką i tak dalej” (White i Burke 1987, s. 312).
Teoretycznie znaczenie koncepcji tożsamości własnej wywodzi się z teorii tożsamości (Stryker 1968, 1980; Burke 1980; Stryker i Serpe 1982; Wiley 1991), która postrzega jaźń nie jako autonomiczną jednostkę psychologiczną, ale jako wieloaspektową konstrukcję społeczną, która wyłania się z ról pełnionych przez ludzi w społeczeństwie i zachowań, które wykonują. Symboliczni interakcjoniści, tacy jak Mead (1934) i Cooley (1902), uważają, że jaźń jest produktem interakcji społecznej: To właśnie dzięki interakcjom społecznym tożsamości nabierają znaczenia, a ludzie dowiadują się, kim są. Należy zauważyć, że teoria tożsamości koncentruje się raczej na samookreśleniu ról, jakie ludzie pełnią w społeczeństwie, niż na szerszym zakresie różnych atrybutów społecznych, takich jak płeć, rasa czy pochodzenie etniczne, które mogą być przypisane do „ja”. Ogólna perspektywa teorii tożsamości stanowi podstawę dla stosunkowo obszernej literatury mikrosocjologicznej zajmującej się przewidywaniem zachowań związanych z rolami (Simon 1992; Thoits 1991). W ramach psychologii społecznej badacze byli jednak bardziej zainteresowani wykorzystaniem tożsamości własnej do poprawy naszego rozumienia i przewidywania relacji między postawami a działaniem.
Koncepcja tożsamości własnej jest kluczowa w związku między strukturą społeczną a indywidualnym działaniem. Tożsamość własna, z definicji, implikuje działanie (Callero 1985) i jest zbiorem oczekiwań nakazujących zachowanie wywodzące się z pozycji społecznej danej osoby i uznawane za odpowiednie przez innych. Satysfakcjonująca realizacja ról i zachowań nie tylko potwierdza i waliduje samoidentyfikację danej osoby (Callero 1985), ale także pozytywnie wpływa na jej samoocenę. Postrzeganie satysfakcjonującego pełnienia roli powinno wzmacniać poczucie własnej wartości, podczas gdy postrzeganie słabego pełnienia roli może wywoływać wątpliwości co do własnej wartości, a nawet powodować objawy cierpienia psychicznego (Thoits 1991; Hoelter 1983; Stryker i Serpe 1982).
ZASTOSOWANIE TOŻSAMOŚCI W RELACJI ATTITUDE-BEHAVIOR
W obrębie psychologii społecznej największe zainteresowanie tożsamością własną wykazują badacze zajmujący się relacją postawa-zachowanie. W ramach tej dziedziny argumentowano, że tożsamość własna może determinować intencje i zachowania. Na przykład, aktywiści polityczni mogą brać udział w akcjach protestacyjnych, ponieważ aktywizm stał się centralną częścią ich samokoncepcji, a dawcy krwi mogą oddawać krew, ponieważ bycie dawcą stało się ważną częścią ich samookreślenia. Samoidentyfikacja może mieć predykcyjny wpływ na intencje, niezależnie od postaw i innych konstruktów, ponieważ samoidentyfikacja obejmuje cele lub zainteresowania ludzi, które są odmienne od tych wyrażanych przez ich postawy. Rzeczywiście, jak zauważył Sparks (2000), integracja samoidentyfikacji z teorią planowanego zachowania „oferuje możliwość bardziej szczegółowego zbadania społecznych, moralnych i emocjonalnych wymiarów ludzkich postaw i zachowań” (s. 45).
Kilku autorów zajęło się zakresem, w jakim samoidentyfikacja może być użytecznym dodatkiem do dominujących modeli relacji postawa-zachowanie, mianowicie teorii uzasadnionego działania (Fishbein i Ajzen 1974) i planowanego zachowania (Ajzen 1991). Stwierdzono, że tożsamość własna znacząco przyczynia się do przewidywania zachowań w wielu dziedzinach, w tym zachowań altruistycznych, takich jak oddawanie krwi (Charng, Piliavin i Callero 1988), zachowań politycznych, takich jak głosowanie (Granberg i Holmberg 1990), zachowań ekologicznych, takich jak recykling (Terry, Hogg i White 1999), zachowań zdrowotnych, takich jak ćwiczenia fizyczne (Theodorakis 1994) lub legalne i nielegalne używanie narkotyków (Conner i McMillan 1999) oraz zachowań konsumenckich, takich jak wybór żywności (Sparks i Shepherd 1992). Na podstawie przeszłych badań, Conner i Armitage (1998) argumentowali, że rozsądnie jest założyć, że istnieją pewne zachowania, dla których tożsamość własna jest ważnym wyznacznikiem intencji (Armitage i Conner, 2001).
THE INTERPLAY BETWEEN SELF-IDENTITY AND PAST BEHAVIOR
Jednym z ważnych pytań dla badaczy tożsamości własnej jest natura interakcji między tożsamością własną a przeszłym zachowaniem. Teoria tożsamości zakłada, że tożsamość własna i przeszłe zachowanie oddziałują na intencje. Oznacza to, że przy powtarzającym się zachowaniu, zachowanie to jest bardziej prawdopodobne, że będzie postrzegane jako ważna część obrazu siebie, co zwiększa moc predykcyjną poczucia własnej tożsamości. Jednak poparcie dla tej hipotezy jest niejednoznaczne: Niektóre badania wykazały, że samoidentyfikacja jest bardziej predykcyjna dla intencji przy wyższych poziomach przeszłych zachowań (Charng et al. 1988), niektóre testy nie znalazły dowodów na to, że efekty samoidentyfikacji różnią się jako funkcja przeszłych wyników zachowania (Astrom i Rise 2001; Terry et al. 1999), a inne testy wykazały, że samoidentyfikacja jest bardziej predykcyjna dla intencji przy niższych poziomach przeszłych zachowań (Conner i McMillan 1999; Fekadu i Kraft 2001). Conner i McMillan argumentowali, że silniejszy wpływ samoidentyfikacji na intencje przy niższych poziomach przeszłych zachowań może odzwierciedlać rolę, jaką początkowe doświadczenia odgrywają we wzmacnianiu znaczenia tożsamości dla intencji. Jednak w miarę powtarzania zachowań, intencje stają się mniej zależne od czynników poznawczych, takich jak samoidentyfikacja, a bardziej od sił nawykowych, takich jak przeszłe zachowania. Given these inconsistencies, more research on the interplay of self-identity and past behavior, using a wide range of populations and behaviors, is needed in order to understand more fully the role of self-identity in the attitude-behavior context.
ASSESSING SELF-IDENTITY
Within the literature, self-identity is assessed in a number of ways. Początkowo badacze używali bezpośrednich i wyraźnych stwierdzeń, aby zmierzyć stopień, w jakim dana rola lub zachowanie zostały zintegrowane jako część jaźni. Na przykład, badacze zajmujący się teorią planowanego zachowania prosili ludzi o wskazanie stopnia, w jakim zgadzają się z takimi stwierdzeniami jak: „Myślę o sobie jako o osobie, która troszczy się o długoterminowe skutki zdrowotne moich wyborów żywieniowych” (Sparks i Guthrie 1998), „Oddawanie krwi jest ważną częścią tego, kim jestem” (Charng et al. 1988), lub „Nie jestem typem osoby zorientowanej na angażowanie się w antykoncepcję” (Fekadu i Kraft 2001).
Uznano, że takie środki są wiarygodne i przewidują intencje behawioralne; jednakże zauważono kilka krytycznych uwag. Po pierwsze, wyraźne stwierdzenia wymagają, aby ludzie publicznie zadeklarowali jego lub jej identyfikację z konkretną rolą i zachowaniem, dlatego zwiększają znaczenie tego zachowania (Sparks, Shepherd, Wieringa, i Zimmermanns 1995). Drugi, ono argumentował że miary samoidentyfikacji służą jako miary przeszłego zachowania, z ludźmi możliwie wywnioskować ich samoidentyfikacje od badania ich przeszłego zachowania (Sparks 2000). W końcu, Fishbein (1997) argumentować że jaźń miara móc zasadniczo stanowić miara behawioralny zamiar.
W minionej dekadzie, jakkolwiek, badacz rozwijać alternatywny miara jaźń. Czerpiąc z badań marketingowych, Mannetti i współpracownicy (2002, 2004) zastosowali miarę podobieństwa tożsamości, która odzwierciedla stopień podobieństwa między obrazem siebie danej osoby a obrazem stereotypowej lub wyidealizowanej osoby, która angażuje się w docelowe zachowanie. Po uzyskaniu niezależnych opisów dwóch obrazów, odległość lub bliskość między nimi jest obliczana jako wynik różnicy, który jest następnie używany jako miara podobieństwa tożsamości. Ten typ miary, który jest mniej bezpośredni i wyraźny, jak również bardziej specyficzny niż inne miary, nie zwiększa ważności zachowania, i jest niezależny od intencji zachowania, został znaleziony by być dużym i znaczącym predyktorem intencji zachowania (Mannetti, Pierro, i Livi 2002, 2004).
Przyszłe KIERUNKI
Teoria i badania w obrębie nauk społecznych podkreśliły ważną rolę, że samoidentyfikacje grają w kształtowaniu i kierowaniu działaniem, ale przyszłe badania są potrzebne by rozdzielić jego specyficzne role. Jednym z ważnych kierunków przyszłych badań jest zbadanie wzajemnego oddziaływania między samoidentyfikacją a innymi konstruktami uznanymi za ważne w badaniach nad postawami i zachowaniami oraz śledzenie rozwoju samoidentyfikacji w czasie. Innym ważnym kierunkiem badań, biorąc pod uwagę krytykę miar poczucia własnej tożsamości, jest opracowanie miar, które unikałyby zarówno problemów pojęciowych podkreślonych powyżej, jak i problemów statystycznych związanych z wykorzystaniem wyników różnicowych. Zainteresowanie samoidentyfikacją i jej implikacjami dla zachowania jest powszechne i jest prawdopodobne, że zainteresowanie tym obszarem będzie się utrzymywać przez długi czas.
Zobacz TAKŻE: Wybór w psychologii; Podejmowanie decyzji; Tożsamość; Samoakceptacja; Samoocena; Identyfikacja społeczna; Psychologia społeczna; Socjologia, mikro-
BIBLIOGRAFIA
Ajzen, I. 1991. Teoria planowanego zachowania. Organizational Behavior and Human Decision Processes 50 (2): 179-211.
Armitage, C. J., and M. Conner. 2001. Efficacy of the Theory of Planned Behaviour: A Meta-Analytic Review. British Journal of Social Psychology 40: 471-499.
Astrøm, A. N., and J. Rise. 2001. Young Adults’ Intentions to Eat Healthy Food: Extending the Theory of Planned Behaviour. Psychology and Health 16: 223-237.
Biddle, B. J., B. J. Bank, and R. L. Slavings. 1987. Norms, Preferences, Identities, and Retention Decisions. Social Psychology Quarterly 50 (4): 322-337.
Burke, P. J. 1980. The Self: Measurement Requirements from an Interactionist Perspective. Social Psychology Quarterly 43 (1): 18-29.
Callero, P. 1985. Role-Identity Salience. Social Psychology Quarterly 48 (3): 203-215.
Charng, H. W., J. A. Piliavin, and P. L. Callero. 1988. Role Identity and Reasoned Action in the Prediction of Repeated Behaviour. Social Psychology Quarterly 51: 303-317.
Cooley, C. 1902. Human Nature and Social Order (Natura ludzka i porządek społeczny). New York: Scribner’s.
Conner, M., and C. J. Armitage. 1998. Extending the Theory of Planned Behaviour: A Review and Avenues for Future Research. Journal of Applied Social Psychology 28: 1429-1464.
Conner, M., and B. McMillan. 1999. Interaction Effects in the Theory of Planned Behaviour: Studying Cannabis Use. British Journal of Social Psychology 38: 195-222.
Fekadu, Z., and P. Kraft. 2001. Self-Identity in Planned Behaviour Perspective: Past Behaviour and Its Moderating Effects on Self-Identity-Intention Relations. Social Behavior and Personality 29: 671-686.
Fishbein, M. 1997. Predicting, Understanding and Changing Socially Relevant Behaviours: Lessons Learned. In The Message of Social Psychology, eds. C. McGarty i S. A. Haslam, 77-91. Oxford: Blackwell.
Fishbein, M., and I. Ajzen. 1974. Factors Influencing Intentions and the Intention-Behaviour Relation. Human Relations 27 (1): 1-15.
Granberg, D., and S. Holmberg. 1990. The Intention-Behavior Relationship Among U.S. and Swedish Voters. Social Psychology Quarterly 53 (1): 44-54.
Hoelter, Jon W. 1983. The Effects of Role Evaluation and Commitment on Identity Salience. Social Psychology Quarterly 46 (2): 140-147.
Hogg, M. A., D. J. Terry, and K. M. White. 1995. A Tale of Two Theories: A Critical Comparison of Identity Theory with Social Identity Theory. Social Psychology Quarterly 48: 203-215.
Lindesmith, A. R., and A. L. Strauss. 1956. Social Psychology, rev. ed. New York: Dryden Press.
Mannetti, L., A. Pierro, and S. Livi, 2002. Explaining Consumer Conduct: From Planned to Self-Expressive Behaviour. Journal of Applied Social Psychology 32 (7): 1431-1451.
Mannetti, L., A. Pierro, and S. Livi. 2004. Recykling: Planned and Self-Expressive Behaviour. Journal of Environmental Psychology 24: 227-236.
Mead, G. 1934. Umysł, jaźń, i społeczeństwo. Chicago: Chicago University Press.
Simon, R. W. 1992. Parental Role Strains, Salience of Parental Identity, and Gender Differences in Psychological Distress. Journal of Health and Social Behavior 33: 25-35.
Sparks, P. 2000. Subjective Expected Utility-Based Attitude-Behavior Models: The Utility of Self-Identity. In Attitudes, Behaviour, and Social Context: The Role of Norms and Group Membership, eds. D. J. Terry i M. A. Hogg, 31-46. Mahwah, NJ: Laurence Erlbaum.
Sparks, P., and C. A. Guthrie. 1998. Self-Identity and the Theory of Planned Behaviour: A Useful Addition or an Unhelpful Artifice. Journal of Applied Social Psychology 28 (15): 1393-1410.
Sparks, P., and R. Shepherd. 1992. Self-Identity and the Theory of Planned Behaviour: Assessing the Role of Identification with Green Consumerism. Social Psychology Quarterly 55 (4): 388-399.
Sparks, P., R. Shepherd, N. Wieringa, and N. Zimmermanns. 1995. Perceived Behavioural Control, Unrealistic Optimism and Dietary Change: An Exploratory Study. Appetite 24: 243-255.
Stryker, S. 1968. Tożsamość Salience i Role Performance: The Relevance of Symbolic Interaction Theory for Family Research. Journal of Marriage and the Family 30: 558-564.
Stryker, S. 1980. Symbolic Interactionism: A Social Structural Version. Menlo Park, CA: Benjamin/Cummings.
Stryker, S., and R. T. Serpe. 1982. Commitment, Identity Salience, and Role Behaviour: Theory and Research Example. In Personality, Roles, and Social Behaviour, eds. W. Ickes i E. S. Knowles, 199-218. New York: Springer-Verlag.
Terry, D. J., M. A. Hogg, and K. M. White. 1999. The Theory of Planned Behaviour: Self-Identity, Social Identity, and Group Norms. British Journal of Social Psychology 38: 225-244.
Theodorakis, Y. 1994. Planned Behaviour, Attitude Strength, Role Identity, and the Prediction of Exercise Behaviour. Sports Psychologist 8: 149-165.
Thoits, P. A. 1991. On Merging Identity Theory and Stress Research (O łączeniu teorii tożsamości i badań nad stresem). Social Psychology Quarterly 54 (2): 101-112.
Thoits, P. A., and L. K. Virshup. 1997. Me’s and We’s: Forms and Functions of Social Identities. In Jaźń i tożsamość: Fundamental Issues, eds. R. D. Ashmore and L. Jussim, 1:106-133. Oxford: Oxford University Press.
White, C. L., and P. J. Burke. 1987. Ethnic Role Identity among Black and White College Students: An Interactionist Perspective. Sociological Perspectives 30: 310-331.
Wiley, M. G. 1991. Gender, Work, and Stress: The Potential Impact of Role-Identity Salience and Commitment. Social Psychology Quarterly 32: 495-510.
Deborah J. Terry
Joanne R. Smith
.