Overheidsuitgaven
Economen hebben getracht objectieve criteria te geven voor overheidsuitgaven door middel van de zogenaamde theorie van de overheidsuitgaven. Algemeen wordt erkend dat sommige goederen die het publiek nodig heeft, niet door de particuliere markt kunnen worden geleverd. Vuurtorens zijn een klassiek voorbeeld. De kosten van een vuurtoren zijn van dien aard dat geen enkele reder deze zal willen financieren; anderzijds, als een vuurtoren aan één reder ter beschikking wordt gesteld, kan hij zonder extra kosten aan iedereen ter beschikking worden gesteld. In feite moet iedereen er gebruik van kunnen maken, want er is geen praktisch middel om schepen uit te sluiten van de door de vuurtoren geboden faciliteit, ook al hebben hun eigenaars geweigerd ervoor te betalen. De enige praktische methode om dergelijke diensten te verlenen is door middel van collectieve actie.
Als goederen op deze manier moeten worden geleverd, in plaats van via de particuliere markt, moet onmiddellijk een oplossing worden gevonden voor het dubbele probleem van de beslissing hoeveel te leveren en wie voor die levering moet betalen. Zelfs indien alle individuen de dienst in gelijke mate zouden wensen – zoals misschien het geval is bij vuurtorens – zou hun mening over de omvang van de dienst worden beïnvloed door de verdeling van de kosten. Wanneer verschillende huishoudens verschillende voorkeuren kunnen hebben en sommigen de dienst helemaal niet willen, zoals bijvoorbeeld bij de verdediging met kernwapens, worden deze moeilijkheden nog verergerd. Economen hebben geprobeerd abstracte stemschema’s te ontwerpen die deze moeilijkheden zouden verzoenen, maar deze blijken weinig praktische toepassing te hebben.
Daarenboven zouden anderen deze hele benadering van het probleem in twijfel trekken. Het zou absurd zijn om te zeggen dat de consument een voorkeur heeft voor nationale defensie en dat het de taak van de regering is om daaraan te voldoen. De taak van nationale leiders is een defensiebeleid te ontwikkelen en het publiek ervan te overtuigen dit te aanvaarden. Op dezelfde manier moeten natuurbeschermers proberen het publiek bewust te maken van het belang van parken en wilde dieren. In de context van het overheidsbeleid bestaat de efficiënte toewijzing van middelen niet alleen in het verdelen van fondsen voor het nastreven van bepaalde doelstellingen, maar ook in het bepalen van de doelstellingen zelf.
Echte openbare goederen leveren ernstige problemen op voor de nationale begroting; het is zeer moeilijk te beslissen in hoeverre bepaalde goederen – de kunsten, nationale parken, zelfs defensie – moeten worden verstrekt, en daarom zal zich waarschijnlijk geen formele procedure ontwikkelen om dat te bepalen. Wat aan elk van deze goederen moet worden gegeven zal het voorwerp blijven van intens politiek debat, waarbij de toewijzing zal veranderen naarmate de regering verandert.