Het valt niet te ontkennen dat alle mensen een egoïstische kant hebben, of ze dat nu accepteren of niet.
Psychologische gegevens van eerdere onderzoekers suggereren dat mensen de neiging hebben egoïstisch te zijn omdat ze van aandacht houden.
Het Prisoner’s Dilemma, een klassiek match-up-theorema, is gewijzigd, maar op de een of andere manier bleek een egoïstische strategie productiever te zijn.
In dit spel worden beide deelnemers gelijkelijk beloond als zij samenwerken.
Wanneer echter de een wel meewerkt maar de ander weigert, dan krijgt de deelnemer die meewerkte de kleinste winst en de speler die weigerde mee te werken de grootste winst.
In een scenario, waarin zij beiden meewerkten, krijgen beiden een gelijk deel van de winst, maar nog steeds minder dan wat zij hadden kunnen behalen als zij beiden hadden meegewerkt. Het hele concept achter het spel is dus dat de egoïstische deelnemer de grootste winst krijgt, zodat dit spel de kwaliteit van egoïsme bij de proefpersonen bevordert.
Laatst jaar publiceerden de onderzoekers Alexander Stewart en Prof Joshua Plotkin van de Universiteit van Pennsylvania een wiskundige verklaring voor waarom samenwerking en vrijgevigheid in de natuur zijn geëvolueerd.
Recente onderzoeken hebben aangetoond dat het bieden van meer vrijheid in dergelijke spellen verder kan helpen om egoïstische strategieën productiever te maken. Dit hele project laat zien hoe egoïsme en samenwerking elkaar in de natuur in evenwicht houden.
Prof Plotkin zei:
Prof Plotkin zei: “Het is een enigszins deprimerende evolutionaire uitkomst, maar het is intuïtief logisch.”
“We hadden een mooi beeld van hoe evolutie samenwerking kan bevorderen, zelfs onder zelfzuchtige agenten, en dat kan het soms inderdaad, maar wanneer we mutaties toestaan die de aard van het spel veranderen, ontstaat er een op hol geslagen evolutionair proces, en wordt overlopen plotseling de robuustere uitkomst.”
In de vorige proeven mochten dezelfde deelnemers het tegen elkaar opnemen en de overwinnende spelers gaven hun succesvolle strategieën door aan de volgende generatie. Omdat valsspelers niet tegen elkaar konden zegevieren, slaagden vergevingsgezinde en coöperatieve strategieën ook.
In de nieuwe studie, gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences, hadden de deelnemers niet alleen de vrijheid om hun strategieën te veranderen, maar konden ze ook variëren in de playoffs die ze zouden krijgen voor het wel of niet samenwerken.
Dit geeft een realistischer beeld van hoe beloning en risico in de natuur met elkaar samenhangen, waarbij organismen de vrijheid hebben om samen te werken en zelf kunnen bepalen in hoeverre zij willen samenwerken.
In eerste instantie leverden deze studies veel succes op, maar de heer Stewart voegde eraan toe “wanneer coöperatieve strategieën overheersen, zullen de uitbetalingen ook stijgen.
“Met steeds hogere uitbetalingen op het spel, neemt ook de verleiding toe om over te lopen.” In zekere zin plaveien de samenwerkers de weg voor hun eigen ondergang.
“Na deze studie eindigen we met een minder zonnige kijk op de evolutie van samenwerking. Maar het klinkt waar dat het niet zo is dat evolutie altijd neigt naar lang en gelukkig.”