Diagnose
De diagnose is lichen striatus, een relatief zeldzame, goedaardige en zelflimiterende dermatose van de kinderleeftijd. Het wordt het meest gezien bij kinderen tussen 5 maanden en 15 jaar en komt vaker voor bij meisjes dan bij jongens.1,2 Patiënten presenteren zich meestal met plotseling optredende roze of vleeskleurige, lichenoïde papels die in aaneengesloten of onderbroken banden zijn gerangschikt.3 Soms hebben patiënten gehypopigmenteerde macules en papels (geclassificeerd lichen striatus albus) of betrokkenheid van de nagels.3
Lichen striatus komt meestal slechts aan 1 kant van het lichaam voor en tast de ledematen aan. Het kan echter ook bilateraal voorkomen en op de romp of in het gezicht.1,4 In de meeste gevallen volgt de verspreiding van de papels de Blaschko-lijnen, waarvan wordt gedacht dat ze overeenkomen met de migratie van embryonale huidcellen.3 Hoewel de meeste patiënten geen andere symptomen hebben dan de huiduitslag, ervaren sommigen jeuk op de aangetaste huid.1 De oorzaak van lichen striatus is onbekend. Mogelijke triggers zijn virale infectie, cutaan letsel, trauma en overgevoeligheid van de huid.
De medische voorgeschiedenis van onze patiënt en de resultaten van een lichamelijk onderzoek ondersteunden de diagnose van lichen striatus. De differentiële diagnose van lichen striatus omvat inflammatoire lineaire verrucous epidermale nevus, lineaire lichen planus, incontinentia pigmenti, blaschkitis, lineaire psoriasis en lineaire sclerodermie. Inflammatoire lineaire verruculeuze epidermale nevus is een unieke variant van epidermale nevus. Het is een chronische, jeukerige aandoening met erythemateuze, schilferige en verruculeuze papels die zich tot lineaire plaques vormen. Deze laesies zijn vaak al bij de geboorte aanwezig.
Lineaire lichen planus heeft de neiging zeer jeukerig te zijn en komt typisch voor bij volwassenen tussen de 30 en 60 jaar oud. Lineaire sclerodermie, net als lichen striatus, tast de ledematen aan. Kinderen met lineaire sclerodermie hebben echter gewrichtsdeformiteiten en atrofie van de aangetaste ledematen. Incontinentia pigmenti is een x-gebonden, dominante genetische aandoening en gaat gepaard met cutane, neurologische, oftalmologische en tandheelkundige afwijkingen. De torso is de meest voorkomende plaats van hyperpigmentatie in incontinentia pigmenti, en de aandoening is fataal bij mannelijke patiënten.