Een beknopte paradox bestaande uit twee tegengestelde termen wordt een oxymoron genoemd. Een oxymoron kan zowel een zin als een zinsdeel zijn. In een dramatische tekst wordt een oxymoron vaak gebruikt om de complexiteit van een idee te benadrukken. In Shakespeareaanse tragedies zijn oxymorons bedoeld om het verdriet, de afschuw, de wroeging of de shock van de personages te versterken. In “Romeo en Julia” bijvoorbeeld, gebruiken de hoofdpersonen vaak oxymorons om de intensiteit van hun emoties te benadrukken die anders niet kunnen worden uitgedrukt. Enkele van deze oxymoronvoorbeelden worden hieronder uitgelicht:
Oxymoron in “Romeo and Juliet”
Example #1
“Yet tell me not, for I have heard it all.
Hier is veel te doen met haat, maar meer met liefde.
Waarom dan, o vechtende liefde, o liefdevolle haat…”
(I. i. 179-181)
Dit citaat wordt door Romeo uitgesproken nadat Benvolio hem aanraadt zijn verliefdheid op Rosaline te laten varen. Niet in staat om zijn obsessie voor Rosaline te overwinnen, heeft Romeo een emotionele uitbarsting, en hij gebruikt het oxymoron – “liefdevolle haat” om zijn innerlijke onrust uit te drukken. Liefdevolle haat is een tegenstrijdige term die aangeeft dat liefde en haat tegelijkertijd kunnen bestaan. Onbeantwoorde liefde kan haat opwekken en vice versa. Door de dualiteit van liefde en haat te benadrukken, benadrukt deze zin de ambivalente emoties die Romeo ervaart.
Voorbeeld #2
“Veer van lood, heldere rook, koud vuur, zieke gezondheid,
Stilwakende slaap dat is niet wat het is!”
(I. i. 185-186)
Het bovenstaande vers staat vol met verschillende oxymorons die de zwaarte onderstrepen die op Romeo neerdaalt nadat Rosaline weigert zijn liefde te beantwoorden. De tegenstrijdige term, “veder van lood”, wordt geschetst als een attribuut van de liefde en impliceert dat hoewel de beginfase van de liefde is als een briesje dat zo licht aanvoelt als een veertje. De nasleep van een brutale afwijzing door iemands geliefde voelt als een last zo zwaar als lood. Bovendien verwijst “zieke gezondheid” naar het feit dat het aanvankelijke gevoel van welzijn dat door de liefde wordt gewaarborgd, snel kan veranderen in ziekte als gevolg van onbeantwoorde liefde.
Voorbeeld #3
“Goedenacht, goedenacht. Afscheid is zo’n zoet
verdriet.”
(II. ii. 199-200)
Juliet spreekt het bovengenoemde vertederende vers uit om Romeo vaarwel te zeggen tijdens de cruciale balkonscène. In dit vers betekent de oxymoronische uitdrukking “zoet verdriet” dat een tijdelijke vervreemding van je geliefde tegelijkertijd een verontrustend verdriet en een zoet gevoel van hoop oplevert. Voor Julia compenseert de verwachting van haar waarschijnlijke hereniging met Romeo de pijn van de tijdelijke scheiding, waardoor het naast elkaar bestaan van vreugde en verdriet wordt benadrukt.
Exemplaar #4
“Barmhartigheid doodt, maar vergeeft degenen die doden.”
(III. i. 207)
De bovenstaande uitspraak is een voorbeeld van een oxymoronische zin die de prins van Verona uitspreekt als hij Romeo straft voor het doden van Tybalt. Nadat hij zich realiseert dat de moord een toevallige gebeurtenis is, beveelt de prins dat Romeo verbannen wordt. De tegenstrijdigheid van deze straf blijkt echter uit het feit dat verbanning weliswaar een vergiffenis of een minder pijnlijke straf lijkt, maar oneindig veel kwellender is dan gevangenschap. In feite is verbanning voor Romeo een levenslange straf, vermomd als genade.
Voorbeeld #5
O slangenhart, verborgen met een vloeiend gezicht!
Hield de draak ooit zo’n mooie grot?
Mooie tiran, duivelse engelachtige!
(III. ii. 79-81)
Deze nadrukkelijke verzen bevatten een reeks oxymoronen die Juliet uitspreekt nadat ze heeft ontdekt dat Romeo Tybalt heeft vermoord. Vol ongeloof en shock noemt Julia Romeo een “mooie tiran” en een “engelachtige duivel”. Deze paradoxale zinnen benadrukken dat er een schril contrast bestaat tussen Romeo’s schijnbaar onschuldige en mooie houding en zijn tirannieke moorddadige impuls. Juliet’s schok wordt versterkt door het feit dat zowel engelachtige als duivelachtige eigenschappen tegelijkertijd in haar geliefde kunnen bestaan, waardoor ze sceptisch wordt over haar eigen oordeel over Romeo.
Voorbeeld #6
“Een verdoemde heilige, een eerbare schurk!”
(III. ii. 88)
Nadat Juliet hoort over de moord op Tybalt, wankelt ze tussen geloof en ongeloof en noemt ze Romeo een “verdoemde heilige” en een “eerbare schurk”. Deze oxymoronische zinnen benadrukken het innerlijke conflict dat Juliet teistert in relatie tot Romeo’s essentiële goedheid. Niet in staat Romeo te categoriseren als volledig schurkachtig of heilig, probeert Juliet zichzelf gerust te stellen door uit te roepen dat Romeo niet geheel verstoken is van eer en enige schijn van menselijkheid in zich heeft.
Voorbeeld #7
“Was ooit een boek dat zulke verachtelijke zaken bevatte
Zo eerlijk gebonden? O, dat bedrog in zo’n prachtig paleis zou wonen!
(III. ii. 89-91)
Terwijl Juliet de schok van Romeo’s brute moord op Tybalt probeert te verwerken, denkt ze na over Romeo’s actie en gebruikt ze bovenstaande oxymoronische zin om het contrast tussen Romeo’s betrouwbare, amicale uiterlijk en het onbezonnen impulsieve aspect van zijn persoonlijkheid kracht bij te zetten. Juliet stelt Romeo gelijk aan een “redelijk gebonden” boek dat bestaat uit “verachtelijke materie,” met een bedrieglijk effect waardoor het onderscheid tussen Romeo’s uiterlijk en de werkelijkheid wordt benadrukt.
Voorbeeld #8
“Alleen in haar geval. O weeïge sympathie!”
(III. iii. 93)
Deze uitspraak doet de verpleegster nadat broeder Lawrence haar heeft meegedeeld dat Romeo onophoudelijk huilt nadat hij van Juliet is vervreemd. Het oxymoron “jammerlijk medeleven” benadrukt de meelijwekkende situatie waarin zowel Julia als Romeo zich bevinden als gevolg van hun verwijdering van elkaar. Hoewel sympathie in wezen medeleven en troost betekent, duidt het bijvoeglijk naamwoord “weemoedig” op het contrasterende element van verdriet dat aan de sympathie ten grondslag ligt, waarmee het onoplosbare verdriet wordt benadrukt dat de verpleegster van Julia voelt als ze het hartzeer van de twee geliefden ziet.
Voorbeeld #9
“And thou art wedded to calamity.”
(III. iii. 160)
Dit specifieke oxymoronische vers wordt uitgesproken door broeder Lawrence terwijl hij Romeo raad geeft. De broeder gebruikt de zinsnede, “gehuwd met rampspoed” om te wijzen op het ongeluk en de rampen die Romeo overal waar hij gaat onophoudelijk lijken te achtervolgen. In deze oxymoronische zin ontstaat het contrast tussen “gehuwd” – wat staat voor vreugdevolle viering en gelukzalige vereniging – en “rampspoed” – wat staat voor pijn en angst.
Voorbeeld #10
“Dat bevriest bijna de hitte van het leven.”
(IV. iii. 17)
Deze essentiële uitspraak wordt door Juliet gedaan voordat ze het slaapdrankje drinkt. De oxymoronische zin, bevriezing van de hitte van het leven, benadrukt de angst die in Juliet’s hart sluimert over het na-effect van het drinken van het drankje. Dit grafische contrast van ijzingwekkende angst en Juliets warme bloed geeft op effectieve wijze de overweldigende angst weer die Juliet ervaart – het verontrustende gevoel dat er iets vreselijks zou kunnen gebeuren en uiteindelijk haar leven in gevaar zou kunnen brengen.