Ik dacht altijd dat symptomen van angst vrij simpel waren, voordat ik ermee gediagnosticeerd werd. Ik dacht dat het veel hyperventileren was, de hele aarde die ronddraait, constant piekeren. Ik heb daar veel van meegemaakt, net als mijn vrienden.
Ik heb de misselijkheid, maag-darmklachten of “nerveuze poepjes” zoals ik ze noem, huidproblemen, plukken aan de huid, onbedoelde zelfbeschadiging (ik bijt op mijn lippen), willekeurige duizeligheid, het gevoel dat mijn hart bonkt van mijn haar tot mijn tenen. Ik heb heel wat meegemaakt.
Toen ik in therapie ging en over mijn worstelingen begon te praten, ontdekte ik dat ik met een heel vreemd symptoom te maken heb; ik moet nog iemand ontmoeten met hetzelfde symptoom. Soms is het er niet; soms moet ik me afzonderen van wat er aan de hand is om het onder controle te krijgen. Het lastige is dat het een fysiek symptoom is dat van buitenaf te zien is. Je kunt het niet verbergen. Als ik overbezorgd ben, kokhals ik. Ik kokhals heel vaak. Eerlijk gezegd weet ik niet waarom me dat overkomt. Ik heb al zo lang ik me kan herinneren een kokhalsreflex. Het is een vreselijke kokhalsreflex. Tandartsen ergeren zich aan mij omdat ze geen röntgenfoto’s kunnen maken zonder dat ik kokhals, en ze kunnen ook geen instrument in mijn mond steken. Ik kan geen grote tandenborstels kopen, ik kan mijn tong niet poetsen en ik kan bepaald voedsel niet eten. Ik kan zelfs bepaalde geuren niet ruiken of bepaalde texturen niet voelen zonder te kokhalzen. Dat gebeurt me al sinds ik jong was.
Toen mijn angst begon, begon ik gewoon willekeurig te kokhalzen als ik me angstig voelde en er andere symptomen aanwezig waren, zoals mijn duizeligheid of maagklachten. Ik kan er letterlijk niets aan doen. Ik zal me meestal gewoon verontschuldigen als ik in een groep ben en naar de badkamer gaan om wat ademhalingsoefeningen te doen, wat werkte toen ik een kind was en door tandartsonderzoeken moest komen.
Ik heb geleerd dat wanneer mijn kokhalsaanvallen gebeuren, ik mezelf moet afleiden met iets om mezelf uit mijn eigen gedachten te halen. Soms haal ik adem; andere dingen die hebben gewerkt zijn spelletjes spelen op mijn telefoon, mijn hond en/of kat aaien, en zelfs met mijn man praten over wat ik op dat moment voel. Wat frisse lucht halen helpt ook!
Ik heb me gerealiseerd dat sinds ik met therapie ben begonnen en een kleine dosis antidepressiva heb gekregen, mijn angst in het algemeen langzaam beter is geworden. Of dat, of ik kan er gewoon beter mee omgaan. Mijn kokhals aanvallen komen niet meer zo vaak voor. Ik heb binnenkort een vervolgafspraak met mijn dokter en ik denk dat hij mijn dosis medicatie zal verhogen, waar ik niet tegen ben omdat ik denk dat het niet zo goed werkt als zou kunnen.
Ik hoop dat er een dag komt dat ik niet meer kokhals uit angst. Voorlopig zal ik hard blijven werken aan mijn herstel en manieren vinden om met mijn psychische aandoeningen om te gaan.
We willen jouw verhaal horen. Word hier een Mighty-bijdrager.
Getty Images foto via Voyagerix