Deze advertenties werken om de waargenomen glamour of allure van een levensstijl uit te hollen met verontrustende scènes, die effectief zijn omdat ze emoties opwekken die intens en blijvend zijn, moeilijk af te schudden.
Om een viscerale scène te schrijven, kunt u een reeks stappen volgen:
Stap 1: Maak het vertrouwd.
“Ooit uw keuken vuilnisbak samengeperst?”
Betrokkenheid is het product van begrip, niet van abstractie.
Gebruik eenvoudige, beknopte taal om een beeld te schetsen dat de lezer in een scenario dwingt. Met andere woorden, geef onmiskenbare context in zo weinig mogelijk woorden.
De lezer moet in staat zijn om direct te visualiseren het wie, wat, en waar van de scène.
Stap 2: Geef een hint.
“De vuilnis zonk ongeveer zes centimeter, toen gebeurde het…”
De lezer komt blind binnen. Dat wil zeggen, ze weet waar ze is, maar weet niet wat ze kan verwachten.
Warm haar op. Geef een vermoeden dat er iets staat te gebeuren, iets wat ze misschien niet leuk vindt.
Stap 3: Begin vaag.
“Alles wat ik voelde was een vreemde druk.”
De menselijke verbeelding is een krachtig schrijfgereedschap. Soms is minder meer.
Het achterhouden van details voor de lezer dwingt haar om haar verbeelding te gebruiken, om uit haar eigen kennis en ervaringen te putten. Hoe minder details u geeft, hoe meer lege plekken de lezer voor zichzelf moet invullen, wat op zich al boeiend is.
Stap 4: Eindig specifiek.
“Toen zag ik mijn bot.”
Je liet haar dromen, laat haar nu zien:
“Dit gaat koud aanvoelen,” zei de dokter.
Hij injecteerde de injectienaald in de singel tussen mijn duim en wijsvinger, en drukte toen de plunjer half in.
“Dat voelt wel koud aan,” zei ik. Hij haalde de naald eruit.
“Laten we het even een minuutje geven om de gevoelloosheid te laten intreden,” zei hij. “Hoe is dit eigenlijk gebeurd?”
“Ik was ruimte aan het maken in mijn prullenbak,” zei ik.
“Yeh, dat zie ik eigenlijk wel vaker,” zei hij, terwijl hij met zijn vinger in de bal van mijn duim prikte. “Voel je dat?”
“Niet echt.”
“Oké,” zei hij. “Laten we je hechten.”
Hij kneep in het topje van mijn duim en trok het, zachtjes, naar zijn borst. Het rode gat in mijn hand opende zich en pompte het bloed er ritmisch in slagen uit. Toen injecteerde hij de andere helft van het verdovingsmiddel direct in de snee.
De naald ging er ongeveer een halve centimeter in.
“Voel je dat?” vroeg hij.
“Ja,” zei ik. “Voelt koud aan.”